ZATRZYMAJ SIĘ - słyszę w głowie głos, gdy pewnego dnia mijam drzewo. Wiem że to Bóg, sama nie wpadłabym na tak przedziwny pomysł. Zatrzymuję się, rozglądam. Patrzę na twarze żyjących tam ludzi. Kucam, by spojrzeć im głęboko w oczy. Po raz pierwszy otwieram uszy, aby wysłuchać ich historii. Otwieram również swoje serce… Tego dnia modlę się o wielu.
NAKARM ICH - słyszę ponownie. Przynoszę jedzenie. Staję pośrodku mieszkających pod drzewem i pytam kto jest głodny. Podniosła się każda ręka. Biorą kanapkę i czekają.
-Na co czekacie? - pytam.
-Chcemy się pomodlić - słyszę w odpowiedzi.
-Nie musicie się modlić, żeby dostać ode mnie jedzenie - mówię.
-Ale chcemy.
Łapiemy się za ręce, tworząc duży krąg na środku chodnika i dziękujemy Bogu.
-To naprawdę Bóg cię tu dzisiaj przyprowadził - słyszę.
-Dlaczego - pytam
-Byłem głodny i modliłem się o jedzenie - mówi jeden.
-Dziękuję, że nas dostrzegłaś i nie potraktowałaś jak szumowiny – mówi kolejny.
UWIELBIAJ Z NIMI – słyszę pewnego dnia. Przyprowadzam dziewczynę z gitarą. Biorę mój bęben. „Nie zapomniałem o tobie” to tekst piosenki, który tego dnia rozbrzmiewa na najmroczniejszej ulicy naszego miasta. Krótki, ale mocny. Chłopcy zaczynają tańczyć i śpiewać Bożą prawdę nad swoim życiem, niektórzy dokładają różne słowa, inni bujają się w rytmie muzyki w stylu reagee ... Mijają dwie godziny ... dołączają przechodnie ... radość i pokój zawitały również i zagościły na twarzach wielu.
Narkomani. To są ci, których widzę każdego tygodnia. Podajemy sobie ręce na przywitanie. Wymieniamy uprzejmości. Nie czuję już zapachu brudnych ciał. Nie widzę bezdomnych. Widzę synów Najwyższego. Patrzę na nich w sposób, w jaki widzi ich Bóg, z ich potencjałem i przeznaczeniem dla ich życia. Nie odwracam już wzroku, jak wielu przechodzących obok drzewa. Teraz szukam ich, gdy ich tam nie ma. Rozglądam się, gdy myją samochody by zarobić na narkotyki.
Wszyscy mają domy, ale są uwięzieni. Utknęli na ulicy, aby karmić swoje uzależnienie. Wołają o pomoc. Wołają o zmianę… Wołają o wolność, którą stracili. Wielu z nich miało pracę, ukończyło szkoły, miało rodziny. Wszystko przepadło. Narkotyki zabrały im życie pozostawiając pustkę i zniszczenie.
Przyprowadzam znajomą na ulicę. Przedstawiam ją chłopcom. Rozmawiamy z jednym. Mówię jej, że on poważnie myśli o wydostaniu się z nałogu.
On nie jest jedyny, słyszę od stojącego za nim kolegi…
Wiem, wiem... - odpowiadam lekko zawstydzona że w tłumie potrzeb skupiłam uwagę tylko na jednym.
Pewnego ranka idę do biura. Dwóch z nich czeka na zewnątrz. Są zdesperowani by skończyć z narkotykami. Proszą o wysłanie na odwyk. Siadam z nimi na krawężniku by spisać potrzebne mi dane. Obiecuję pomóc. Żegnamy się... Dowiaduję się później że jeden z nich został aresztowany... nie widziałam ich więcej.
Zabieram kolejnego do biura. Przygotowuję kawę Rozmawiamy. Daję mu czystą koszulkę po Michale. Po godzinie mówię że muszę już iść do domu… On wraca na ulicę. Obiecuję pomóc…
Obiecuję wielu… Moje serce pęka za każdym razem, gdy obiecuję i zostawiam ich na ulicy…
„Daj mi pomóc jednemu”, modlę się... A potem kolejnemu – dodaję.
Do tej pory wysłaliśmy kilku na odwyk. Niektórzy nie dali rady, wrócili na ulicę. Niektórzy wciąż walczą o życie.
Tydzień temu zawożę kolejnego do ośrodka. Zbieram go z ulicy o 8 rano. Nie miał pojęcia że to dzisiaj. Wygląda słabo.
Jesteś głodny?- pytam tylko dla formalności, wiem że oni zawsze są głodni.
Zatrzymuję się przy naszym biurze. Tam na ulicy za 3 zł kupuję trochę makaronu z sałatką i kawałkiem kurczaka .
Kiedy ostatni raz coś brałeś? -pytam
Wczoraj wieczorem.
Jedziemy do ośrodka, zostaniesz tam wiele miesięcy, może rok, jesteś zdecydowany?
Tak.
Jeszcze dzisiaj zobaczy cię lekarz – dodaję bo widzę że to kwestia godzin zanim dopadnie go ból.
Kiwa tylko głową. Jedziemy 30 minut w ciszy. Słabnie w oczach. Na miejscu pracownik ośrodka czyta regulamin, robi wywiad. Ja widzę że nowy pacjent zapada się coraz głębiej w fotelu. W końcu go zabierają.
Dasz radę – krzyczę na do widzenia.
Kiwa głową, widzę w jego w oczach ból, strach, ale również nadzieję.
Każdego dnia cieszę się że nie dostaję żadnej wiadomości, oznacza to że nie uciekł, że walczy, że daje radę. Ostatnie jedenaście lat brał najcięższe i najgorsze narkotyki jakie można tu znaleźć. Wyjście z tego to walka każdego dnia. Potrzebna jest nie tylko determinacja, ale i cud. Da radę, zmieni swoje życie, wierzę mocno, inaczej nie robiłabym tego co robię.
Za kilka dni idę znowu na ulicę... Wskaż mi kolejnego do wyciągnięcia z tego bagna – mówię w myślach.
Po co to wszystko? Bo tak na prawdę tak niewiele potrzeba by uratować komuś życie, przywrócić godność, pomóc w powrocie do domu, do matek, żon, dzieci. Wystarczy nie odwracać wzroku, powiedzieć TAK na ten cichy głos w głowie który zachęca do niesienia zmian... resztę zrobi On. Bez Niego nie możemy nic. Sytuacje jakie widzę są często zbyt beznadziejne i ja nie mam rozwiązań, ale On ma.
Wiem że na ulicy chłopcy zginą. Zabiją ich narkotyki, choroby lub przestępczy światek, w którym tkwią po uszy.
Średni miesięczny koszt w ośrodku to około 10.000 Randów, czyli około 2700 zł. My dostaliśmy cenę 1500 Randów, czyli około 400 zł. Nie pytajcie jak. To jeden z tych cudów.
400 złotych miesięcznie to niewiele by podarować komuś nowe życie. Jeśli szukasz możliwości by uratować jedną osobę poniżej link. Leczenie to minimum 6 miesięcy. Rekomendowany rok. Po odbyciu leczenia pacjenci mają możliwość nabycia nowych umiejętności, które pomogą im znaleźć pracę lub pracować na farmie która należy do ośrodka.
Pozdrawiam Was ciepło
https://irisdignity.org/donate/rehab-project/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz